Αγαπητέ/ή μελλοντικέ/ή κάτοικε της Αθήνας,
Σου γράφω για να σου πω ότι εδώ και πέντε μέρες καιγόμαστε. Ασταμάτητα. Θερμοκρασία 45 βαθμοί. Η φωτιά ξεκίνησε την Τρίτη το μεσημέρι στη Βαρυμπόμπη. Έκαψε τη Βαρυμπόμπη, το Τατόι, τους Θρακομακεδόνες, τον Άγιο Στέφανο, τις Αφίδνες, την Ιπποκράτειο Πολιτεία, το Κρυονέρι, όλη την περιοχή μέχρι τη Μαλακάσα. Παράλληλα κάηκε και ακόμα καίγεται για πέμπτη μέρα, η Βόρεια Εύβοια, ολόκληρη. Η μισή Εύβοια, περιοχές με παρθένα δάση, είναι πια στάχτη. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα εδώ και πολλές μέρες είναι τοξική. Είχαμε άπνοια με 45 βαθμούς επί μέρες μέσα στα τσιμέντα που βράζουν και τα κλιματιστικά που είναι αναμμένα 24 ώρες το 24ωρο σε εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με αποτέλεσμα να ανοίγεις τη μπαλκονόπορτα και να σε χτυπάει μια καφτή ανάσα που μυρίζει χημικά και δηλητήριο. Αυτό χωρίς να προσθέσουμε τα καρκινογόνα σωματίδια που σκέπασαν την Αθήνα λόγω της πυρκαγιάς σε συγκεντρώσεις δεκάδες φορές μεγαλύτερες από το ανώτατο επιτρεπτό όριο. Τα σόσιαλ μίντια πλημμύρισαν εικόνες καταστροφής με πιο οδυνηρή από όλες, τα καμένα ζώα, ελάφια, λαγοί, χελώνες, σκυλιά και γάτες και πρόβατα, άλλα νεκρά άλλα ζωντανά ακόμα. Οι εικόνες της φρίκης δεν φεύγουν απ’ το μυαλό μου. Χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να σωθούν. Δεκάδες σπίτια κάηκαν. Αλλά κυρίως κάηκε το σπίτι όλων μας. Ό,τι πράσινο υπήρχε ακόμα γύρω μας και έδινε μια μικρή ανάσα στην Αθήνα. Ό,τι μας απέμενε από φύση και από οξυγόνο γύρω από την άσφαλτο και τα τσιμέντα μέσα στα οποία βράζουμε, πάει. Πέντε μέρες τώρα κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το άγχος και την αγωνία, πόση καταστροφή ακόμα, πόσος πόνος ακόμα, πόσος θάνατος ακόμα. Δε χάσαμε ανθρώπους, έναν μόνο ως τώρα. Χάνουμε το σπίτι μας, την ανάσα μας, τη δυνατότητα να εξακολουθήσουμε να ζούμε σ’ ένα περιβάλλον που πλέον δεν θα είναι κατάλληλο για τη ζωή, θα είναι τοξικό και επικίνδυνο και αφιλόξενο, κι αυτό γιατί εμείς το κάναμε τέτοιο. Πήραμε τον Παράδεισο και τον κάναμε κόλαση, τα δάση μας κρανίου τόπο, το αεράκι τους δηλητήριο, το χώμα τους νεκροταφείο, τη δροσιά τους καμίνι, την ανάσα τους θάνατο. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει ακόμα το καταραμένο είδος μας μέχρι να ανοιχτεί αυτό το γράμμα. Δεν ξέρω αν θα μας αντέξει ο έρημος ο πλανήτης μας ως τότε. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να μας ανεχτεί να τον μολύνουμε και να τον καταστρέφουμε για πολύ ακόμα. Ένας καρκίνος είμαστε, κι ο ασθενής πια δεν αντέχει, έφτασε η αρχή του τέλους. Λυπάμαι. Λυπάμαι πάρα πολύ για όσα χάσαμε, για όσα έχουμε χάσει πριν από αυτά, για όσα έχουν χαθεί από πριν καν γεννηθώ. Είμαι 24 χρονών. Κι έχω ζήσει όλα τα χρόνια της ζωής μου σε αυτή την πόλη. Και για πρώτη φορά αυτές τις μέρες, που δεν μπορούσα για μέρες να ανοίξω παράθυρο, με μόνο το κλιματιστικό να ανανεώνει ξανά και ξανά τον ίδιο αέρα, φοβάμαι. Φοβάμαι ότι είναι πάρα πολύ αργά. Ό,τι δεν θα είναι πια κατάλληλες οι συνθήκες για να ζήσουμε. Κι αυτό είναι κάτι υπερβολικά μεγάλο και τρομακτικό. Οι πόλεμοι τελειώνουν κάποια στιγμή, οι πανδημίες επίσης, η επιστήμη προχωράει, η συνεργασία των κρατών βελτιώνεται κι οι ένοπλες συρράξεις μειώνονται. Αλλά η ζημιά που έχουμε κάνει στον πλανήτη είναι άραγε αναστρέψιμη; Κι ακόμα κι αν είναι αναστρέψιμη, είναι εφικτό να την αναστρέψουμε; Αν μπορούσαμε να ζήσουμε μη καταστρέφοντας δεν θα το είχαμε ήδη κάνει; Λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι γιατί αν εγώ νιώθω αυτή τη στιγμή το περιβάλλον μου απειλητικό για τη ζωή μου, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι δυστοπικό σενάριο θα ζεις εσύ που διαβάζεις αυτό το γράμμα. Συγγνώμη που καταστρέφουμε τον πλανήτη. Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να μην αφήσουμε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ. Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε την κλιματική αλλαγή, να μειώσουμε αρκετά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, να ζούμε με τρόπο που να μην καταστρέφει το σπίτι μας. Λυπάμαι.
Σάββατο 08-08-21, πέμπτη μέρα που καίγεται η Αθήνα και η Εύβοια, και πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Πέμπτη μέρα του πύρινου εφιάλτη. Πέμπτη μέρα της καταστροφής και του όλεθρου. Μια μέρα πιο κοντά στο τέλος μας. Μια μέρα πιο κοντά στις μάσκες οξυγόνου για να βγεις από το σπίτι. Μια μέρα πιο κοντά στην “Κοιλάδα με τις πεταλούδες” της Ελένης Δικαίου. Μια μέρα πιο κοντά στη μέρα που δεν θα μπορούμε πια να ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο.
Κατερίνα Κ.