Sent on by
Anonymous
Send Your Own Message

Αγαπητέ/ή μελλοντικέ/ή κάτοικε της Αθήνας,

Σου γράφω για να σου πω ότι εδώ και πέντε μέρες καιγόμαστε. Ασταμάτητα. Θερμοκρασία 45 βαθμοί. Η φωτιά ξεκίνησε την Τρίτη το μεσημέρι στη Βαρυμπόμπη. Έκαψε τη Βαρυμπόμπη, το Τατόι, τους Θρακομακεδόνες, τον Άγιο Στέφανο, τις Αφίδνες, την Ιπποκράτειο Πολιτεία, το Κρυονέρι, όλη την περιοχή μέχρι τη Μαλακάσα. Παράλληλα κάηκε και ακόμα καίγεται για πέμπτη μέρα, η Βόρεια Εύβοια, ολόκληρη. Η μισή Εύβοια, περιοχές με παρθένα δάση, είναι πια στάχτη. Η ατμόσφαιρα στην Αθήνα εδώ και πολλές μέρες είναι τοξική. Είχαμε άπνοια με 45 βαθμούς επί μέρες μέσα στα τσιμέντα που βράζουν και τα κλιματιστικά που είναι αναμμένα 24 ώρες το 24ωρο σε εξαιρετικά πυκνοκατοικημένη περιοχή, με αποτέλεσμα να ανοίγεις τη μπαλκονόπορτα και να σε χτυπάει μια καφτή ανάσα που μυρίζει χημικά και δηλητήριο. Αυτό χωρίς να προσθέσουμε τα καρκινογόνα σωματίδια που σκέπασαν την Αθήνα λόγω της πυρκαγιάς σε συγκεντρώσεις δεκάδες φορές μεγαλύτερες από το ανώτατο επιτρεπτό όριο. Τα σόσιαλ μίντια πλημμύρισαν εικόνες καταστροφής με πιο οδυνηρή από όλες, τα καμένα ζώα, ελάφια, λαγοί, χελώνες, σκυλιά και γάτες και πρόβατα, άλλα νεκρά άλλα ζωντανά ακόμα. Οι εικόνες της φρίκης δεν φεύγουν απ’ το μυαλό μου. Χιλιάδες άνθρωποι εγκατέλειψαν τα σπίτια τους για να σωθούν. Δεκάδες σπίτια κάηκαν. Αλλά κυρίως κάηκε το σπίτι όλων μας. Ό,τι πράσινο υπήρχε ακόμα γύρω μας και έδινε μια μικρή ανάσα στην Αθήνα. Ό,τι μας απέμενε από φύση και από οξυγόνο γύρω από την άσφαλτο και τα τσιμέντα μέσα στα οποία βράζουμε, πάει. Πέντε μέρες τώρα κοιμόμαστε και ξυπνάμε με το άγχος και την αγωνία, πόση καταστροφή ακόμα, πόσος πόνος ακόμα, πόσος θάνατος ακόμα. Δε χάσαμε ανθρώπους, έναν μόνο ως τώρα. Χάνουμε το σπίτι μας, την ανάσα μας, τη δυνατότητα να εξακολουθήσουμε να ζούμε σ’ ένα περιβάλλον που πλέον δεν θα είναι κατάλληλο για τη ζωή, θα είναι τοξικό και επικίνδυνο και αφιλόξενο, κι αυτό γιατί εμείς το κάναμε τέτοιο. Πήραμε τον Παράδεισο και τον κάναμε κόλαση, τα δάση μας κρανίου τόπο, το αεράκι τους δηλητήριο, το χώμα τους νεκροταφείο, τη δροσιά τους καμίνι, την ανάσα τους θάνατο. Δεν ξέρω αν θα υπάρχει ακόμα το καταραμένο είδος μας μέχρι να ανοιχτεί αυτό το γράμμα. Δεν ξέρω αν θα μας αντέξει ο έρημος ο πλανήτης μας ως τότε. Δεν ξέρω αν θα μπορέσει να μας ανεχτεί να τον μολύνουμε και να τον καταστρέφουμε για πολύ ακόμα. Ένας καρκίνος είμαστε, κι ο ασθενής πια δεν αντέχει, έφτασε η αρχή του τέλους. Λυπάμαι. Λυπάμαι πάρα πολύ για όσα χάσαμε, για όσα έχουμε χάσει πριν από αυτά, για όσα έχουν χαθεί από πριν καν γεννηθώ. Είμαι 24 χρονών. Κι έχω ζήσει όλα τα χρόνια της ζωής μου σε αυτή την πόλη. Και για πρώτη φορά αυτές τις μέρες, που δεν μπορούσα για μέρες να ανοίξω παράθυρο, με μόνο το κλιματιστικό να ανανεώνει ξανά και ξανά τον ίδιο αέρα, φοβάμαι. Φοβάμαι ότι είναι πάρα πολύ αργά. Ό,τι δεν θα είναι πια κατάλληλες οι συνθήκες για να ζήσουμε. Κι αυτό είναι κάτι υπερβολικά μεγάλο και τρομακτικό. Οι πόλεμοι τελειώνουν κάποια στιγμή, οι πανδημίες επίσης, η επιστήμη προχωράει, η συνεργασία των κρατών βελτιώνεται κι οι ένοπλες συρράξεις μειώνονται. Αλλά η ζημιά που έχουμε κάνει στον πλανήτη είναι άραγε αναστρέψιμη; Κι ακόμα κι αν είναι αναστρέψιμη, είναι εφικτό να την αναστρέψουμε; Αν μπορούσαμε να ζήσουμε μη καταστρέφοντας δεν θα το είχαμε ήδη κάνει; Λυπάμαι πολύ. Λυπάμαι γιατί αν εγώ νιώθω αυτή τη στιγμή το περιβάλλον μου απειλητικό για τη ζωή μου, δεν θέλω ούτε να σκέφτομαι τι δυστοπικό σενάριο θα ζεις εσύ που διαβάζεις αυτό το γράμμα. Συγγνώμη που καταστρέφουμε τον πλανήτη. Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να μην αφήσουμε τα πράγματα να φτάσουν ως εδώ. Συγγνώμη που δεν μπορέσαμε να σταματήσουμε την κλιματική αλλαγή, να μειώσουμε αρκετά τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα, να ζούμε με τρόπο που να μην καταστρέφει το σπίτι μας. Λυπάμαι.

Σάββατο 08-08-21, πέμπτη μέρα που καίγεται η Αθήνα και η Εύβοια, και πολλά άλλα μέρη της Ελλάδας. Πέμπτη μέρα του πύρινου εφιάλτη. Πέμπτη μέρα της καταστροφής και του όλεθρου. Μια μέρα πιο κοντά στο τέλος μας. Μια μέρα πιο κοντά στις μάσκες οξυγόνου για να βγεις από το σπίτι. Μια μέρα πιο κοντά στην “Κοιλάδα με τις πεταλούδες” της Ελένης Δικαίου. Μια μέρα πιο κοντά στη μέρα που δεν θα μπορούμε πια να ζήσουμε σ’ αυτόν τον κόσμο.

Κατερίνα Κ.

Share on:
 
Send Your Own Message

More Messages to the Future

 

Dear Tomorrow,

Be the person who shows up. Be the person who continues to advocate for change because change is possible – it is possible in the most partisan of politics.

 

Rachel and Noelle,

I hope in a small way this helps your world.

 

Filhota,

Espero de verdade saber contribuir para legá-la inteira para você, e que todos saibamos fazer isso em conjunto também.

 

Dear Lucy,

The clock ticks, time passes, and the earth and all of its inhabitants move closer to dangerous boundaries we can dimly discern but cannot see clearly.

 

dear earth,

I promise those who walked the Earth before me and those who will walk the Earth after me that I will not stand by and let nature slip through my fingers.

 

Dear Before The Flood team,

We can all be aware and sensitized to the problem, so that we are ready to embrace the solutions that will come our way. In doing so, we can all be part of the solution.

 

dear future people (:

I am writing this message to you guys. When I look outside my window today, I see a beautiful world that others and myself call “home sweet home.” The trees glimmering in warm sunlight, the air stirring a cool breeze, and the water flowing down rivers are parts of our home Mother Earth.

 

To My Friends, Family and Future Grandchildren,

I realize my reflection of the past, current and future state of the environment paints a grim and pessimistic picture, but I feel optimistic in our ability to turn planet Earth’s fate around if we all work together and commit to making a change.

 

Dear future child whatever your name is,

Climate change right now is really bad, I’m writing this during the COP26 conference in Glasgow (which is an hour away) and I’m listening to politicians talking about promises for the future. “If we fail, future generations will never forgive us.” -Boris Johnson

 

Dear tomorrow,

Unfortunately, our selfishness and excessive greed have closed our eyes to the well-being of the planet, and it has suffered the consequences.

 

Caro Giovanni,

Dobbiamo aiutare nel conservare il bello che c’è nel nostro pianeta.

 

Dear Tomorrow,

I promise to shop at more farmer’s markets.

View All Messages

Send Your Own Message